Otizmli Nil'in annesinden mektup
Sen bir şeyler öğretmeye geldin
bana. Her şeyin benim istediğim gibi olmadığını, doğrularımın senin doğrun olmadığını
öğrettin önce. Senin gözlerindeki ışığa vuruldum ben. İnsanın içine içine
işleyen gözlerin hele o gülümsemen güneş açar gibi bakışların, öyle duru öyle
saf ve katıksız güzelliğinle büyüledin beni. İstesem de bazı şeyleri
değiştirmenin mümkün olmadığını öğrettin sonra bana kızım. Dayatmamayı senden
öğrendim, kabullenmeyi ama pes etmemeyi, düşlerimden ümidi asla kesmemeyi sen
öğrettin bana Nilim.
Çaresiz olan bendim aslında! senin
çarelerin, kendince çözümlerin vardı benim bilemediğim.Karanlıklarda yitip
gitmiştim seni kucakladığımda, yanımdaydın ama benimle değildin. Bilmediğim
görmediğim anlamadığım bir yerlerdeydin. Tut dedim ellerimi, tut Nilim ve bir
adım at çık o karanlıktan uzat elini ve yürü benimle benim güzel kızım. Güven
bana, seni asla yarı yolda bırakmayacağım, tut elimi ve yürü benimle bebeğim,
sakın ardına bakma, sadece yürü, yürü ve çık o dipsiz kuyudan. Günlerce,
aylarca, yıllarca dua ettim Allaha, kızımı iyileştir diye, benim kızımda diğer
çocuklar gibi normal olsun diye, iyileşsin diye… çok geç anladım senin
iyileşmeyeceğini. Sen asla iyileşmeyecektin anladım sonunda bir gün bunu. Çünkü
hasta olan sen değildin, benim fikirlerimdi hastalıklı olan. Sen sadece
farklıydın bildiğim ve tanıdığım herkesten hepsi bu. Bunu fark ettiğimde bir başka
baktım sana, bir başka yaklaştım yanına, o zaman çıkıverdin o dipsiz kuyudan ve
tuttun elimi, ilk kez baktın bana fark ederek beni, anne dedin ilk kez bana,
anne ! bu ilk adımındı senin, ağladım ağladım… şükrettim Allaha.
Sonrasında günlerce, haftalarca,
aylarca bıkmadan usanmadan bekledim seni, yeniden bana seslenmeni, beni görmeni
istedim. Ama sen bana seslenmedin, görmedin bile beni bir kez bile fark
etmedin. O karanlık ve dipsiz kuyu, o büyük karadelik çekip aldı seni içine ama
ben bırakmadım seni tuttum elinden sıkı sıkı, teslim etmeyecektim seni o kara
deliğe, vermeyecektim seni, çekip alacaktım oradan, yemin ettim Allaha bildiğim
ve inandığım her şey üzerine seni çıkartmanın bir yolunu eninde sonunda
bulacaktım. Pes etmedim, umudumu hiç yitirmedim. Ama hiçde kolay değildi hayat
benim için...
Böyle bir acı yok, yok böyle bir acı
yeryüzünde. Ölsen, ağlar sızlar unutmasamda zamanla alışırdım yokluğuna ama
hayattaydın, yaşıyordun ama yanımda yoktun tüm varlığınla karşımda durmana
rağmen sana ulaşamıyor, ulaşamıyordum. Allahım nasıl bir acı bu, nasıl derin
sessiz bir çaresizlik yaşadığım. Dokunuyorum hissetmiyorsun, konuşuyorum
dinlemiyorsun, gözlerine bakıyorum ama sen beni görmüyorsun… bitip tükenmez,
sönmez bir ateş gibi yaktı kavurdu içimi çaresizlik. Dağladı yüreğimi…İşimizi,
gücümüzü, tüm kariyerimizi geride bırakıp babanla birlikte sırf seninle daha
çok ilgilenmek ve seni belki günün birinde o dipsiz kuyudan çekip alabilmek
için taşındık İstanbul’dan Mersin’e.
Bir kardeş geldi bu arada sana,
adını Nilay koyduk, nil nehrine ışık olan ay gibi ışık olsun sana diye. Herkes
eleştirdi bizi zaten hasta bir çocuğunuz var dediler, doğurma bunu, dünyaya
getirme, Nil’le ilgilenemezsin o zaman dediler ama ben tıkadım tüm eleştirilere
kulaklarımı ve dünyaya getirdim kardeşini. İyikide getirdim, onunla birlikte
büyüdün sende. Büyük olan sen olmana rağmen, abla olan Nilay oldu sana.
Nilay’dan çok şey öğrendin zaman içinde sevdin onu, kıskansanda kabullendin ve
ilk tepkilerini ona verdin. Yeniden uzandın aydınlığa. Yeniden bize doğru bir
adım daha attın.
Sana oyuncaklar aldım çeşit çeşit,
kitaplar aldım sonra resimli ve sesli. Bıkmadan usanmadan okudum sana, bıkmadan
usanmadan oynadım seninle. Oyunla öğretmeye çalıştım bir çok şeyi. Algılarını
geliştirmek ve açık tutmak için ne gerekirse yaptım. Sana tuvalete gitmeyi
öğrettim sonra. Kolay olmadı elbette sana bir şey öğretmek, aylarımı aldı.
Saatlerimiz banyoda geçti, sen inatçıydınhem de hem ne inat! sorma. Ama bende
kararlıydım en az senin kadar kararlıydım, pes etmeyecektim bu kez sana tüm
varlığımla direndim. Ve sonunda tuvalate gitmeyi öğrendin. Bir küçük basamak
yaptırdık babanla sana klozete erişebilmen için. Ve sen sevdin onu, benimsedin,
o günden sonra bir daha asla klozet dışında bir yeri kullanmadın.
Soyunmamayı öğrettim sonra sana.
Hayır demenin ne demek olduğunuda. Yüzmeyi öğrettim sonra bir gün, suyu
özellikle havuzu nasılda çok seviyordun. Özel eğitime de devam ediyordun ama
hala bir şeyler eksikti sanki. Puzzle’ın bazı parçaları yoktu ortada hissediyordum
bunu ama neredeydi o parçalar neydi bilemedim uzun bir süre. Heryere baktım,
her yerde aradım o eksik parçaları. Sonunda buldum eksik parçanın ne olduğunu,
bu spordu! ciddi ciddi spor desteğine ihtiyacın vardı, sadece kaslarının
gelişimi için değil algılarının da açılımı ve gelişmesi için spor
yapmalıydın.Yeniden göründü bize gurbet yolları bir kez daha ayrıldım yaşadığım
kentten senin için. Ama bu son değildi bir yeni başlangıçtı bizim için.
Önümüzde akıp giden yolla ve manzarayla birlikte hayatımızda değişiyordu şimdi.
Öğretmenine, yaşam koçuna inandım.
Seni ellerimle ona teslim ettim. Onlara hiç itiraz etmedim güvendim. Haftalarca
direndin hocana haftalarca ağladın, inat ettin, yüreğim acıdı sana bakarken ama
görmezden geldim senin ağlayışlarını, kollarıma her koşuşunda seni kucaklayıp
hocana geri teslim ettim. Ama sonunda kırıldı inadın, pes ettin, kabul ettin
hocanın otoritesini. Ve kabul ettiğin an inanılmaz büyük bir adım attın.
Mucizevi bir şeydi, sen hocanın elini tuttun ve yürüyüp çıktın hocanla birlikte
o dipsiz o sessiz o karanlık kuyudan. Artık bizimleydin, bizi görüyor, bizi
fark ediyor ve tepki veriyordun. Bisiklete bile biniyordun hocanla birlikte,
yüzüyor, koşuyor, spor yapıyor ve bundan keyif alıyordun. Hocanı çok
seviyordun, onu beni öper gibi sevgiyle öpüyor, bana sarılır gibi sarılıyordun.
Emeği geçen hocalarına sonsuz teşekkür ettim.
Geceleri sabahlara kadar susmaksızın
ağlardın kızım, spor sayesinde uyur oldun,dönmelerin, el hareketlerin bariz bir
şekilde azaldı. Kardeşinle, kuzenlerinle temas kurur oldun, hatta onların
yaptığı ama senin hoşlanmadığın bir şey olduğunda gelip onları bize şikayet
eder oldun. Tüm bunlara inanmak hayli zordu ama gerçekti ve görüyordum. Tüm bu
gelişmeler içimdeki ümidi iyice büyüttü. Ama sadece sana dair duyduğum bu ümit
yetmedi bana. Kendimi seninle birlikte tüm diğer otistik çocuklardan sorumlu
hissettim. Çünkü birileri sana yaşam koçluğu yaparken bende başkalarının
çocuklarına yaşam koçluğu yapıyorum babanla birlikte ve o çocuklardan ve o
çocukların ailelerinden çok etkilendim. Sosyal bir sorumluluktu bu kimsenin
görmezden gelemeyeceği. Kararımı verdim elini uzatan her çocuğa yardım
edecektim. Onlarıda çekip alacaktım o kara delikten ve tıpkı benim kızımı bana
teslim eden o hocalar gibi teslim edecektim annelerinin kucağına.
Bilgi ve deneyim çok önemli. İçinde
yaşadığımız yüzyıl bilgi çağı. Ve bilgi ancak paylaşılırsa, uzmanlık
kazanılırsa değerliydi bunu biliyordum. Bir anne ve sorumluluk sahibi bir insan
olarak tüm çocuklar bizimdi, çocuklar aslında sadece bizim değil tüm toplumun,
sonuçta hepimizindi. O zaman vakit kaybetmeden bende üstüme düşeni yapmalı ve
bir adım atmalıydım, onların sessiz çığlıklarını duyuyordum, yüreğim
elvermiyordu, ardımı dönüp gidemiyordum bile bile onları nasıl görmezden gelir
ve sırtımı dönüp gidebilirdim. Gidemedim. O çocuklara doğru ilerleyip
ellerinden tutmalı ve onlarıda Nilim gibi kucaklamalıydım. Babanla birlikte
Otismer Mersin Otizm Spor Kulübünü kurduk. O günden bu güne çok yol aldık. Daha
da çok yolumuz var…
Hayatta hiçbir şey istediğin gibi
olmayabilirmiş öğrendim. Hayat beklentilerini sana sunmayabilirmiş kabul ettim.
Farklılıklarımıza saygıyla eğilmek gerekirmiş şükrettim. Gece ne kadar karanlık
ve fırtınalı olursa olsun ertesi sabah güneş açıp hava güllük gülistanlık olabilirmiş
gözlerimle gördüm.
Benim nilim dediki bana sessizce
“anne ben hasta değilim, ben farklıyım senden hepsi bu. Kabul et benim
farklılığımı ve korkma bu farklılıktan. Farklılığıma saygı duy ve beni
destekle. Yaşam alanlarımı bu farklılığı göz önünde bulundurarak yeni baştan düzenle.
Olumsuzluklarımı gidermemde bana yardımcı ol. Bana yol göster, yaşam rehberim
ol, farklılıklarımı olumluluğa çevir ve geliştir. O zaman göreceksinki hayat
kalitemiz daha iyi olacak ve yaşam hepimiz için daha yaşanılır kılınacak.”
Ben dinledim kızımı, anladım onun
söylemek isteyip de bir türlü dile getiremediği gerçekliğini. Veeşimle birlikte
hayatımızı yeni baştan Nil’in farklılıkları ve farkındalıkları üzerine yeniden
düzenledim. Nilim, kınalı kuzum sende annen ve baban gibi sporcu olacaksın.
Otizmli diğer tüm çocuklarmızla birlikte sende Otismer’de sporla büyüyüp,
sporla gelişeceksin...
Özgür Gürbüz Pektaş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder